werk werd het beeld eerst via een gipsnegatief
in polyester afgegoten. Dit gietsel werd naar de
bronsgieter gebracht, die er via een 'zand-
negatief' een bronsgietsel van maakte. Dit
gietsel heb ik uitvoerig gepolijst en toen 24 uur
onder de Brusselse aarde begraven om het een
mooie zandpatine te geven. Het stenen voetstuk
met de draaibare kop is van gepolijste Muschel
kalksteen. En dat is alles."
De kunstenaar was in 1970 door ene heer Slot
boom benaderd met de vraag of hij voor het
nieuwe gebouw een landmeter wilde maken. Dit
kennelijk vanwege de ook symbolische rol van
een landmeter aan het begin van bouwprocessen.
De opgave leek Esser origineel genoeg en hij
schreef later in het Utrechtse personeelsorgaan:
"Van een landmeter is nog nooit een beeld
gemaakt!". (Toen de preciese redactie van
Geodesia dit overnam, kon men niet nalaten er
een vast gezochte voetnoot aan toe te voegen:
"In het Museo Nazionale della Scienza e della
Technica te Milaan bevindt zich een beeld van
een Romeinse landmeter dat is opgebouwd uit in
Pompei gevonden fragmenten."). Een echte
landmeter met driepoot en theodoliet werd in het
atelier genodigd. Esser over het vervolg: "Een
landmeter toch heeft op zijn minst drie benen als
hij naar zijn karwei gaat. In volle actie zelfs vijf
en dat is - zelfs voor een beeldhouwer met enige
ervaring - rijkelijk veel. Ik moest dus beginnen
met het vereenvoudigen van een bijzonder
gecompliceerd gegeven. Het beeld moest op drie
benen gezet - geen been meer! En dus plantte ik
mijn landmeter wijdbeens, liet hem door de
knieën zakken om de goede hoogte voor oog en
kijker te krijgen en liet ik zijn benen samenvallen
met twee poten van zijn machinerie. En naar
voren prikkend, heel dun voor het gat tussen de
Afb. 2. 'De Landmeter' te Utrecht, fragment met theodoliet (foto Mieke den Boer-Snoei).
