104, waarin is vastgelegd dat alle land be
neden de hoogwaterlijn zal zijn openbare
grond. Deze term wordt nog nader gepreci
seerd: Onder „hoogwaterlijn" wordt verstaan
de lijn van de gemiddelde hoogtij tussen
springvloed en dood tij.
Landregistratie en Kadaster
Dat in nagenoeg alle grondwetten de land
registratie of het kadaster niet wordt opge
noemd ligt wel uiteraard in de bescheiden
taak welke aan deze beide toevallen binnen
het raam van de staatsbemoeienissen met het
maatschappelijk leven. Een bescheiden maar
niettemin in alle werelddelen voorkomende
noodzakelijke taak. Staten waarin geen enkele
vorm van door de Overheid bedreven land-
administratie te vinden is, worden al zeld
zamer en zeldzamer. En dat is begrijpelijk,
want overal is de grond en bodem voor de
mens de meest waardevolle hulpbron. Het is
zelfs meer dan dit: het is „leefmiddel" zonder
hetwelk de mens nooit heeft kunnen bestaan
en waarop zijn voortdurend bestaan is geves
tigd en zijn vooruitgang van afhankelijk is
(zie daarover Sir Bernard O. Binns, Cadastral
Surveys and Records of Rights in Land, FAO
publication nr 18, Rome 1953).
In de grondwet van Israël moge met geen
woord zijn gerept over land en over eigen
dom, dat neemt niet weg dat deze moderne
Staat een landregistratie bezit, welke gevoerd
wordt met de meest moderne middelen. En in
Engeland, waar men geen grondwet heeft zo
als haast overal elders, bestaat ook een vorm
van landregistratie, al is deze er een die sterk
afwijkt van b.v. de landregistratie en kadaster
in de rest van West-Europa. In Nieuw-Zee
land bevat de grondwet geen enkele verwij
zing naar het bestaan van landeigendom, doch
ook hier als in Israël een goed georganiseerde
en wettelijk geregelde landregistratie, in
Nieuw-Zeeland gebaseerd op de richtlijnen
van het Torrensstelsel. Hetzelfde geldt voor
Australië. Ook in Oostenrijk rept de constitu
tie met geen woord over persoonlijk eigendom
of grondbezit, maar niettemin is er een grond
boek en een nationaal kadaster, waarvan de
organisatie voorbeeldig is.
Grondwet of geen grondwet, door de consti
tutie beschermde landeigendom of niet, steeds
meer Staten worden door de harde feiten ge
dwongen, een landregistratie en/of een ka
daster in te richten of de bestaande admini
stratie te verbeteren. Dit laatste gebeurt uiter
aard niet alleen in Nederland, waar b.v. de
vraag dringt of aan de landadministratie van
het Kadaster niet ook moet worden opgedra
gen de registratie van boven- en ondergrondse
leidingen, en een snellere algemene hermeting
om het kaartenbestand goed dienstbaar te kun
nen maken aan de ruimtelijke ordening. Ook
in andere landen is inrichting of verbetering
van de grondadministratie aan de orde. Dui
delijk komt dit tot uitdrukking in de Staten
waar landhervorming aan de gang is. In dit
verband is Iran al genoemd, waar een eigen
domspapier alleen niet voldoende was voor de
identificatie van elk der miljoenen in eigen
dom uitgegeven percelen. En in een rapport
aan de Verenigde Naties (zie Progress in Land
Reform, Analysis in replies by governments
to a United Nations Questionnaire, U.N. De
partment of Economic Affairs, New York
1954, biz. 207) klaagde de regering van India,
dat een van de grote obstakels voor de aan
de gang zijnde landhervorming was: de afwe
zigheid van een betrouwbaar grondboek in
sommige districten. In dezelfde bron (blz. 209)
stelde de regering van Haïti vast, dat de af
wezigheid van de nauwkeurige registratie van
de omvang van zakelijke rechten de wette
lijke voorschriften voor de landregistratie tot
een dode letter maakte, als niet terzelfder tijd
een „cadastral survey" was geïntroduceerd.
Nu dit laatste door geldgebrek in Haïti niet
kon gebeuren, verzocht de regering van deze
Staat aan de UNO de oprichting van een in
ternationale of regionale technische hulpbri
gade binnen UNO-verband voor de assistentie
van de overheid bij de kadastrering van lan
den, waar nog geen „landregister" aanwezig
was. In dezelfde tijd en dezelfde bron bericht
te de regering van Chili, dat als de voorgeno
men landhervorming zou plaats vinden (ge
paard gaande met de verdeling onder de boe
ren van Staatsgronden) dit zou moeten ge
beuren met gelijktijdig „recording in the re
gister". Chili zat met dezelfde moeilijkheden
als Haïti, zeker. Dat men er niet is met maar
een begin van landadministratie gaf Brazilië
te zien. Daar ving men in 1947 aan met de
noodzakelijk geachte landregistratie, maar
zeven jaar later bleek bij het UNO-Depart
ment, dat een tekort aan deskundig personeel
en geldgebrek de complete verwerking tegen
hielden van de in die jaren verzamelde ge
gevens, zodat men in deze zeven jaren niet
verder was gekomen dan de samenstelling van
116
Onderdeel van de landregistratie onder het Torrens
stelsel in Nieuw-Zuid-Wales.
