bepaalde de commissie dat de uit te zetten
richtingen van de meridianen zouden worden
gebaseerd op het astronomische noorden. Deze
gedachten werden wettelijk vastgelegd in de
Land Ordinance van 1785 en in de North West
Ordinance van 1787. Het systeem van de „rec
tangular land survey" was in de Verenigde Sta
ten echter niet nieuw. Het allereerste begin is
in feite gebaseerd op een kolonisatieplan uit de
17e eeuw. De colony van Massachusetts bracht
het stelsel het eerst in de praktijk. In 1634
namelijk begon deze colony met de uitgifte
van kleine landconcessies aan particulieren of
groepen van personen. Deze concessies, „towns"
genaamd, werden als kleine nederzettingen uit
gezet met een duidelijk omschreven wijze van
lokale autonomie en hadden alle ongeveer een
zelfde grootte. In de loop der jaren bleek, dat
vierkanten met een zijdelengte van zes mijlen
de meest praktisch-bestuurbare „units" waren.
De eerste stad (voor zover men in de U.S.A.
van stad kan spreken) met een oppervlakte van
36 vierkante mijlen werd in 1656 in Massachu
setts ontworpen en afgepaald. De grenzen van
de vierkanten liepen echter nog niet langs
bepaalde hoofdrichtingen. De eerste gemeente
waarvan de grenzen van het zesmijlen vierkant
zuiver noord-zuid en oost-west getrokken zijn,
is Bennington in de huidige staat New Hamps
hire, ontworpen in 1749. Deze gemeente is te
vergelijken met al die „townships", welke
sedert 1785 in de westelijke „public lands"-
staten door de landmeters zijn uitgezet en af
gepaald, de „townships" met vierkantszijden
van zes mijlen. De suggestie van de tienmijl-
vierkanten is dus niet door het Congres over
genomen, vermoedelijk geïnspireerd door de
voorbeelden uit Massachusetts en New Hamps
hire, en ook wel door het gebruik van het 12-
tallig stelsel in het Engelse moederland.
Initial point
Een algemene karakteristiek van het Rectan
gular System is als volgt te geven: voor de
opmeting van een bepaalde te verkopen streek
was voorwaarde een „initial point", dikwijls
de top van de hoogste berg in die streek, het
hoogste punt van een heuvel nabij de samen
vloeiing van belangrijke rivieren of iets derge
lijks. Door dit „point of beginning" zijn twee
vaste lijnen getrokken. De eerste loopt zo pre
cies mogelijk in de richting van het astrono
misch noorden en wordt de „principal meri
dian" genoemd; de tweede staat loodrecht op
de eerste, dus oost-west, en heet „base line".
Principal meridians zijn niet precies gelokali
seerd op een geografische lengtelijn, doch wer
den door de onderscheiden staatslandmeters in
de verschillende „Public Lands"-staten ad hoe
vastgesteld op een plaats die op het moment
der occupatie de best mogelijke leek. Zo is de
Third Principal Meridian, die de staat Illinois
nagenoeg doormidden deelt, getrokken door
een punt ten noorden van de samenvloeiing
van de Ohio en de Mississippi, gelegen op 89°
10' 30" westelijk van Greenwich. Ook de
„base lines" (voor elke principal meridian is
er maar één base line") zijn niet gelokaliseerd
op een bepaald aantal graden vanaf de evenaar,
doch de plaats is afhankelijk van het „point of
beginning" in zuiver oost-westelijke richting op
het terrein uitgezet.
Aan de vastlegging van het „point of begin
ning" is vanaf het begin grote aandacht besteed.
Afbeeldingen 2, 3 en 4 geven de lezer enig
idee over de verschillende wijzen van vastleg
ging-
151
Fig. 2. Initial Point van de San Bernardino Meri
dian (steenhoop met paal nit 1892).
