Kadaster en
land registratie
in Groot-Brittanië
door ing. P. S. Teeling, landmeetkundig bureau West-Fries
land" te Alkmaar, oud-medewerker Internationaal Bureau
voor Kadasterwezen en Landregistratie OICRF.
Voor wat het Kadaster betreft, is Engeland
nog een onderontwikkeld gebied. Er is geen
sprake van een grondadministratie in de zin
van een perceelsgewijs kadaster, zoals we dit
overheidsinstituut kennen in de meeste staten
van het Europese vasteland en zeker in de
oude zes van de Europese Economische Ge
meenschap. Historisch bekeken neemt Enge
land ook ten opzichte van de landregistratie
d.w.z. van de verplichte overheidsregistratie,
in een openbaar register, van de overdracht of
de vestiging van zakelijke rechten op onroe
rende goederen een uitzonderingspositie in.
In de rest van Europa (misschien met uitzon
dering van Scandinavië) was verplichte regis
tratie van zulke overdrachten soms al eeuwen
lang het geval. Maar in Engeland werd pas in
1897 de wetgever door de praktijk van het
dagelijks leven en na lange strijd genoopt, tot
die verplichting over te gaan, en dan nog wel
heel schoorvoetend alleen in de County of
London.
Kai Hendriksen, een jaar of veertig geleden in
internationale landmeterskringen bekend om
zijn navorsingen op het gebied van kadaster en
landregistratie, rapporteerde op het Londense
EIG-Congres van 1934 over deze verschillen
en meende dat deze wortelen in de traditie en
in de haast middeleeuwse grondeigendomsver
houdingen. In Engeland is ondanks het
optreden van vele Labour-kabinetten de
grond nog grotendeels in handen van een be
trekkelijk gering aantal landeigenaren, die
dikwijls zeer grote oppervlakten aan onroerend
goed bezitten, niet alleen op het platteland
maar ook in de steden.
In tegenstelling tot de particuliere eigendom
op het Continent, wordt in Engeland de grond
niet altijd in volle eigendom verkocht (free
hold), maar meestentijds verpachten de land
lords stukken op lange termijn (leasehold),
dikwijls voor perioden van 99 jaren, soms zelfs
voor perioden van 999 jaren (long lease).
Een dergelijk systeem van grondgebruik
waarbij de eigendom zelve in handen blijft van
de grootgrondbezitter leent zich al histo
risch voor particuliere administratie. Immers
hebben die grootgrondbezitters van geslacht
op geslacht hun eigen administrateurs, hun
rentmeesters, terwijl volgens Kai Hendriksen
het pachtsysteem geen hoogontwikkeld stelsel
van hypothecaire bezwaardheden van node
had, maar eerder een bijzonder systeem van
credietverlening, vooral in de steden ten be
hoeve van de bouw van een eigen huis.
Register of Deeds
Een eerste poging in Engeland om van over
heidswege vat te krijgen op de overdrachten
van zakelijke rechten op onroerend goed, stamt
uit het jaar 1830. Op initiatief van de „solici
tor" (te vergelijken met een notaris) T. G. Fon-
nereau werd in dat jaar door de Real Proberty
Commissioners met succes geageerd voor de
instelling van een Royal Commission, die de
mogelijkheid moest onderzoeken van de in
bouw in de Engelse wetgeving van een „Gene
ral Register of Deeds and Instruments relating
to Land". In het eindrapport van deze Com
mission werd de vorming aanbevolen van een
General Registration Office in Londen met
(analoog aan de organisatie op het Continent)
een verdeling van Engeland en Wales in een
aantal registration districts, elk met een eigen
District Registry binnen het regime van het
General Office. Elke akte, welke op de over
dracht van zakelijke rechten op onroerend goed
betrekking had, zou moeten worden geregis
treerd in de District Section, waarbinnen het
onroerend goed gelegen was. Daarbij moest de
akte (gelijk dat ook vroeger in Frankrijk, Bel
gië en Nederland het geval was) volledig zijn
