Slotwoord
Op weg naar het punt Chin.
eveneens dat hij nooit, maar dan ook NOOIT meer naar
Osa terug zou gaan.
Het bereiken van het punt Melliza ging ook niet zonder
problemen. Het meetpunt kon alleen langs de kust bij
laag water worden bereikt. Tot overmaat van ramp was
de Costaricaanse kadasterchauffeur, die de voor Panama
noodzakelijke officiële kadasterauto de grens moest over
brengen, ziek geworden. Maar door bemiddeling van de
op dat moment op het punt Campos aanwezige Costa
ricaanse waarnemer en zijn begeleider van Panamese
afkomst werd ook dit opgelost.
Het weer zat echter niet mee. Hoewel het onweer
's nachts voor fraaie beelden zorgde, bleek dit toch de
kwaliteit van de metingen ongunstig te beïnvloeden, zoals
uit de berekeningen bleek.
Na eerst in het verdichtingsnetwerk San José de mislukte
waarnemingen te hebben overgedaan, moest opnieuw
richting Panama worden gereisd om in een laatste poging
te trachten goede waarnemingen te verkrijgen. Daartoe
moesten eerst weer de noodzakelijke toestemmingen
worden verkregen en er moest opnieuw iemand naar
Osa. Gelukkig bleek onze waarnemer toch weer bereid
op weg te gaan naar dit punt. Dit punt bracht ons niet veel
geluk, want om half negen 's avonds, een kwartier voor
het begin van de metingen, kreeg ik over de radio door
dat de ontvanger nog steeds niet werkte. Wat ik ook
opperde, alles bleek al geprobeerd. Met een andere ont
vanger de volgende nacht meten, was onmogelijk, omdat
in die nacht een voor onze metingen noodzakelijke satel
liet niet zou kunnen worden gebruikt en de mensen in
Panama geen toestemming hadden langer in Panama te
blijven.
Nadat ik dit over de radio had uitgelegd, vroeg ik nog een
keer een uiterste poging te ondernemen de ontvanger
aan de praat te krijgen. Vijf minuten later knalde mijn
radio bijna uit elkaar door het geschreeuw aan de andere
kant:HIJ DOET HET WEEROnze man had, nadat
opnieuw alles was mislukt, de ontvanger in een bui van
woede omvergegooid en zowaar „piep, piep, piep, 5
CHANNELS O.K."
De metingen die nacht verliepen echter toch niet vlekke
loos, zodat werd besloten ook nog de ochtend te benutten
om waarnemingen te vergaren. Daarna kon iedereen
terug naar San José, waarna de uitrusting provisorisch
werd schoongemaakt en gereedgemaakt voor transport
naar Nederland.
Nu was er voor mij nog even gelegenheid iets meer van
het land te zien. Tijdens een korte tweedaagse reis maak
ten we trouwens nog een aardbeving mee (6,5 op de
schaal van Richter), waarvan in de auto niets werd ge
voeld, maar waarvan de resultaten zichtbaar waren, door
dat rotsblokken van de helling de weg op werden ge
slingerd. In de krant lazen we echter, dat de mensen in
paniek de straat op waren gerend, dat er een tweetal
hotels was ingestort en dat in San José van een aantal
gebouwen de ruiten eruit waren getrild, maar er waren
gelukkig geen slachtoffers te betreuren. Wel realiseerden
we ons dat sommige, met zoveel moeite opgemeten pun
ten, waarschijnlijk weieens verschoven zouden kunnen
zijn.
Na op de universiteit van Heredia nog een lezing te heb
ben verzorgd over dit project en de daarbij behaalde voor
lopige resultaten, en na een door het Costaricaanse
kadaster aangeboden afscheidsreceptie, kon op 29 maart
de terugreis naar Nederland worden aanvaard, waar we
op vrijdagmorgen, voorzien van een stevige jet-lag, maar
wel een onvergetelijke ervaring rijker, op Schiphol aan
kwamen.
Terugkijkend moet ik concluderen, dat we veel pech
hebben gehad, maar ook soms ongelooflijk veel geluk. In
een aantal gevallen zijn wellicht onverantwoorde risico's
gelopen. Het werken in Costa Rica met de daar wonende
mensen is ons buitengewoon goed bevallen. Na een wat
stroef begin, het wantrouwen moest eerst worden omge
zet in vertrouwen en er moest worden ingespeeld op de
daar gebruikelijke besluitvorming, werd de relatie steeds
beter. De mensen in Costa Rica hebben op ons grote in
druk gemaakt door hun gastvrijheid en hun grote hulp
vaardigheid. Daarnaast was het in teamverband werken
onder dergelijke omstandigheden een aparte belevenis.
Op iedere tegenslag werd zonder gemopper gereageerd,
onmiddellijk werd alle energie aangewend om een oplos
sing te vinden. De sfeer bleef ondanks alle tegenslagen
uitstekend.
Achteraf moet ik bekennen, dat als ik van tevoren alles
had geweten, ik er nooit aan zou zijn begonnen, maar ik
ben ook blij dat ik het niet geweten heb.
130
NGT GEODESIA 91 - 3
