GtN
z7tt\
Geo-lnformatie Nederla
avond. De vrouw van Jansen was al met
soep gekomen, nadat ze zeven keer
koffie had geschonken. Uiteindelijk
werd er een besluit genomen dat me
neer De Wit maar eens moest 'gaan
praten', en dat ze er over twee weken
op terug zouden komen.
Het was rokerig in de vergaderzaal toen
meneer De Wit van wal stak. Het was
een positief gesprek geweest. De be
stuursleden van de naburige club wa
ren enthousiast. Geld voor verlichting
was niet nodig. Zij hadden alles piekfijn
voor elkaar en 'Samen Sterk' kon wel op
hun veld spelen. Ook andere zaken had
den ze fantastisch geregeld. Er zou een
reclamebureau worden ingehuurd om
het hele fusieproces te begeleiden. Het
was stil in de zaal. Toen gevraagd werd
wat 'fusie' nu precies betekende, kwam
meneer De Wit er ook niet goed uit. Hij
wist alleen te vertellen dat 1+1=3 zou
worden. Nu was de gemiddelde oplei
ding van de bestuursleden niet hoog.
Nee, ze waren meer doeners, maar ze
wisten wel precies waar ze het over had
den en dat 1+1=3 zou worden, konden
ze met de beste wil van de wereld niet
bevatten. O ja, meneer De Wit had het
ook nog over cultuur. Eerst dacht men
aan de velden rondom het dorp, maar
meneer De Wit kwam met en heel ande
re uitleg. Hun nieuwe vrienden (er was
nog geen besluit genomen) hadden al
len een prachtige auto en ze droegen
een wit overhemd met stropdas. En
luister, de kantine was uitbesteed aan
een 'catering'. Niemand durfde te vra
gen wat dit inhield.
Die avond kwamen de kleine uurtjes
weer aan bod. Uiteindelijk werd er een
besluit genomen. Vier bestuursleden
waren voor en drie tegen. Meneer De
Wit ging met een goed gevoel naar
huis. Hij vertelde het hele verhaal aan
zijn vrouw, die al die tijd geduldig op
hem had zitten wachten. "Mogen wij
wel de shirtjes blijven wassen en mag
Jansen wel het gras blijven maaien?.
Onze jongens hebben toch niet van die
mooie voetbalschoenen en de koffie in
de kantine is toch de beste in de streek.
Waarom dan catering?". Meneer De
Wit wuifde alles weg. "Dat zijn details,
het gaat om de hoofdlijnen, en daar
hebben jullie vrouwen geen verstand
van". Twee jaar later hadden de details hun werk gedaan:
het dameselftal was verdwenen;
de inzet van de mensen aan de kant gezet (te dorps);
het knusse verenigingsgebouw was in vervallen staat;
de contributie was tweemaal zo hoog;
de helft van de leden had opgezegd;
het dorp was verdeeld in twee groepen die niets meer
voor elkaar over hadden, nee zelfs tegenwerking was aan
de orde van de dag;
tot overmaat van ramp stond de nieuwe club ook nog
onderaan;
1+1=0 geworden.
Met meneer De Wit en zijn gezin ging het steeds meer berg
afwaarts. Vrijwel niemand in het dorp had nog contact met
hen. Meneer De Wit begreep het niet. Hij had toch zijn best
gedaan, waar was het enthousiastme gebleven, alles was
toch prima geregeld? Uiteindelijk kwam hij bij de psychiater
terecht, hopende dat deze de onredelijkheid van zijn dorps
genoten kon bevestigen. Maar helaas liep het voor meneer De
Wit geheel anders. De psychiater begon over mensen, over
gevoelens, over aanzien, over meetellen, over gewaardeerd
worden, over het gevoel dat bij elke gewonnen wedstrijd hun
inzet bepalend was geweest. En dat, zo zei hij, is nu allemaal
voorbij. Meneer De Wit vond die stropdas toch ook interes
sant, en zijn foto elke maand in het clubblad was ook niet
mis. Had meneer De Wit dan nog nooit van de ijsberg-theorie
gehoord? Nee, dat had hij niet. Wel meneer De Wit, negentig
procent van een ijsberg zit onder water. Kijkje naar de top
pen, dan zijn die nog ver van elkaar verwijderd. Kijkje echter
onder water, dan zie je dat ze elkaar al flink raken. En zo zit
ook het gevoelsleven van de mens in elkaar. Daarbij komt
nog het feit dat de mens tachtig procent van zijn beslissin
gen en acties neemt op basis van gevoel. U moet dus onder
water duiken om te zien wat er echt aan de hand is om een
fusieproces goed te laten verlopen.
Meneer De Wit was ten einde raad. Zoveel wijsheid die toch
zo eenvoudig leek. Ineengedoken zat hij in de stoel, terwijl
het woord reorganisatie door zijn hoofd tolde. Uiteindelijk
vroeg hij bijna op fluisterende toon: "Wat is er nu echt mis
gegaan?". De psychiater zweeg lange tijd. Meneer De Wit,
elk bedrijf, elke vereniging, ja elke vorm van relatie bestaat
uit mensen. Wie dat vergeet, kan de rest wel vergeten. Hoe
meneer De Wit is thuisgekomen, is niet bekend. Hij over
leed drie jaar nadat hij met zijn overtuigende speech de
voetbalclub en het dorp in het ravijn had getrokken.
Natuurlijk is dit voorbeeld niet van toepassing op GIN. Zij
kopen zwemvliezen en een duikbril, en maken duiken tot
hun favoriete sport. Het bestuur van GIN weet dat, zeker in
een vereniging, de gevoelens het verschil maken tussen suc
ces en afgang en als wiskundige weten ze ook dat deze twee
zaken even dicht bij elkaar liggen als het begin- en eind
punt van een cirkel.
Het is allemaal niet makkelijk, maar wel mogelijk.
SUCCES!!!!!!!
GEODESIA 2003-12
