breedte van het veld moest nu nog worden gemeten. Ook
dat was snel geklaard. Net op tijd om naar binnen te gaan
voor de prijsuitreiking door Burgemeester en Schepenen
van Kemzelce.
Nieuw Kemzeke
Een aantal tekeningen was bij het Waterschap met behulp
van 'Powerpoint' met mooie kleuren opgewerkt, waardoor
bijzonderheden en voorkeuren van de maker worden geac
centueerd. De beste vijf tekeningen hingen aan het bord in
de klas van juffrouw Evy. Martin geeft over de tekeningen
wat achtergronden weer. Zo kreeg bij één ervan de school
een centrale plek toegedacht, met daarbij een fietsenstal
ling zo groot als een heel blok huizen; een voetbalveld en
een tennisbaan waren geprojecteerd op een vrijwel onbe
reikbaar plekje. De bestaande kerk moest er voor wijken en
werd even naar de andere kant van de weg verplaatst. De
pastorie werd helemaal vergeten. Wel was er een mooie
plek gereserveerd voor een moskee. Bij andere tekeningen
kregen bos- en natuuraanleg of woningbouw meer aan
dacht.
Alle vijf ontwerpers hadden een prijs verdiend en werden
zowel door het waterschap, de meester, de juf en de stads
bestuurders geroemd. Het waren ook mooie ontwerpen die
veel beloven voor de toekomstige inrichting. Burgemeester
Nicole Van Duijse en schepen Stanney De Rechter waren erg
blij met die inspanningen maar wisten nog niet of de in
richting van Kemzeke werkelijk zo zou worden uitgevoerd.
Zij deelden aan de vijf winnaars mooie prijzen uit. De kaart
van Eleni Rombouts werd als allerbeste aangewezen, zij
kreeg de eerste prijs: een boek met toepasselijke titel: "De
toekomst van de aarde".
Meten en waterpassen
Na deze tussenopwarming werd het buitenwerk voortgezet.
Landmeter John Heijnelcamp leerde ze meten met een total
station. Een lesje hoek- en afstanden meten maakt de wer
king duidelijk en dan mogen ze zelf kijken en meten. Heel
onverwachts liet John vanaf een afstand het instrument
ronddraaien, juist toen Cato door de lens wilde kijken, maar
ze had het snel door. Drie andere kinderen hielpen met het
opmeten van een fabrieksschoorsteen door er een prisma te
gen te plaatsen. Op het display was te zien dat de schoor
steen 18,35 meter hoog was. Om beurten mocht iedereen nu
een keer meten maar het was wel een koud werkje.
Na de derde wissel schuift elke groep weer verder. Bij Arjen
Vink moeten ze met bouwlaser en waterpastoestel de lig
ging van het asfalt van het parkeerterrein opmeten. Het ligt
helemaal niet vlak, constateren ze samen, maar dat is nou
juist de clou, zegt Arjan, want dan loopt het water er ten
minste af. Met de bouwlaser moeten ze nu een hoogte over
brengen naar een nabijgelegen gebouwtje en later wordt dat
nog een keer herhaald met het waterpasinstrument. "Waar
om twee verschillende instrumenten?", vroeg Jonas. Dat had
met nauwkeurigheid te maken, werd ze uitgelegd. De laser
gebruik je als centimeternauwlceurigheid voldoende is, en
het waterpasinstrument als het nauwkeuriger moet. Maar
daar liggen ze vast nog niet wakker van.
Samen met Arjen
Vink wordt het
asfalt gewaterpast.
Mijn huizeke en de hobbel
van Kemzeke
Kees Zeijler had binnen een lekker
warm plekje gevonden, bij een aantal
PC's in de schoolklas. Met groot en
thousiasme stortten de kinderen zich
daar op het (gratis) inloggen op lucht
foto's op gisoostvlaanderen.be.
En daar konden ze onder leiding van
Kees leuk mee spelen. Liggen wij dan
in Oost-Vlaanderen, vroeg een meisje
nog even voor alle zekerheid. "Ik wel,
maar gij niet", antwoordt haar vrien
dinnetje, "Gij woont in Olland"
Gezamenlijk zoeken ze Kemzeke op de
foto en dan door inzoomen, de school,
het plein en het voetbalveld. En daarna
mocht iedereen zijn eigen huis opzoe
ken. Dat het lukte was te horen: "Kijk,
daar is mijn huizeke en daar de schuur
en de schommel".
Al dat meetwerlc doen we niet zomaar
voor de lol, zegt Martin. We doen daar
wat mee, we stoppen dat allemaal bij
elkaar in een GIS. En dan gaan we dus
'praten met de PC'. Je kunt bijvoor
beeld vragen "in welke huizen wonen
kinderen van vijf tot tien jaar?" en
dan laat de computer dat op de kaart
zien. Kees Zeijler laat enkele andere
voorbeelden zien. Eerst wat vooroefe
ningen in Nederland en dan naar de
kaart van België en inzoomen op Kem
zeke. Naast de dorpslcaart pronkt een
lijst met nummers van de schoolkin
deren en als Kees nummer veertien
aanklikt, licht in de kaart het 'huize
ke' van Stefanie op en in een andere
lijst de namen van haar pa, ma, broer
tjes en zusjes. Nu vliegen alle vingers
omhoog want ze staan allemaal op
die lijst.
GEO-INFO 2005-1
34
