Oude knarren maken ruimte
Peter Hoogwerf
Vain de bestuurstafel
2019-4 I Geo-Info 11
Net terug van vakantie en direct een opdracht van Roelof. Hij vindt het
tijd dat ik een kort stukje voor ons blad schrijf, een stukje vanuit het
bestuur. Dat zie je in veel verenigingsbladen. En overal wordt diegene 'die
kennelijk aan de beurt is' toch verrast en in veel gevallen ietwat onrustig.
Ik ook. Die vakantie op een warm eiland, waar het minder warm was dan
hier, hielp ook niet.
Daarvoor was ik langdurig uit de (bestuurs)roulatie door fysiek gedoe, of
meer door het gebrek om daar fatsoenlijk mee om te gaan. Ik probeerde
tijdens een vorige vakantie in een hotel mijn ontbijtbord te vullen en
zag een slinks opgestelde hindernis te laat. Dat was in Italië. Italianen zijn,
hoewel volgens mijn vrouw altijd goed gekleed (ook tijdens het ontbijt),
toch niet zo groot. De blokkade was voor een gemiddelde Italiaan vast
goed te zien, ze liepen achteloos vlot naar en van de uitgestalde lek
kernijen. Dat gold niet voor mij. Ik maakte een forse salto en probeerde
de val professioneel op te vangen. Ik kreeg nog net geen applaus voor
de uitvoering, maar zat even later omringd door omstanders en filekijkers
(met de croissants nog in de aanslag) flink gehavend op een bank met
een bezorgd Amerikaans artsenechtpaar (best flink van postuur en nog
nooit gevallen tijdens een ontbijt) naast me.
dat ons bestuur inmiddels een aantal jonge bestuurders in ons midden
heeft. Zij kijken dan toch anders naar de behoeften van leden, de regio,
een GeoBuzz, een GIN-Gala, opleidingen, certificering, een FIG Working
Week in Amsterdam volgend jaar en ga zo maar door. Prachtig. En er
komt dit jaar meer ruimte. Twee oude knarren (sorry Roelof, die andere
ben ikzelf) treden in november af. De vacatures verschijnen binnenkort.
Kans om mee te werken aan het vele werk waar onze prachtige vereni
ging voor staat! Kans om samen te werken met enthousiaste vakmensen
in een net zo enthousiast bestuur in de dynamiek van geo-informatie
binnen Nederland en over onze grenzen. Kom ons versterken!
Dit jaar ging dat anders. Niet door mijn oplettendheid of toegenomen
atletisch vermogen maar door de zorgen van mijn vrouw. Ik mocht niks.
Zij deed alles. Ook mijn ontbijtbord vullen. Ik heb gedurende die week
geen enkele kans gehad te vallen of iets te breken. Dat was best leuk,
maar viel toch op. De rest van de vakantiegangers had mijn bijzondere
positie snel door en gaf daar hun eigen invulling aan. Mannen keken mij
bewonderend aan ("Zo, jij hebt het goed voor elkaar"), vrouwen tegenge
steld ("Wat een arrogante kwast ben jij"). En er waren heel veel vrouwen.
Hoe dan ook, dit jaar niets gebroken of afgescheurd.
En dan gelijk aan het werk gezet door Roelof. Ik heb wel meer in vereni
gingsbladen geschreven en vaak wordt de dagelijkse gang van zaken
aangestipt. Doen wij ook. Dingen die spelen en van belang zijn voor de
leden en vereniging. In mijn vorige bijdrage ben ik dieper ingegaan op
de veranderingen die het verenigingswezen ondergaat en hoe daarmee
om te gaan. Een worsteling die voortduurt. Ik ben daar eerlijk in. Verjon
ging was een belangrijk punt, ook bestuurlijk. Bestuurlijk elan begint in
mijn beeld toch echt bij 'young professionals', zoals dat in goed Neder
lands heet. Young Surveyors, Young GIN en ga zo maar door. Een ver
eniging met de jeugd heeft de toekomst. Ik prijs me dan ook gelukkig
