onderscheiding, de Carl Mannerfeltmedaille, uitgereikt
door schrijver dezes tijdens een speciale fakulteitszit-
ting van de Universiteit van Moskou in december 1981.
De gastheer
Als internationaal erkend geleerde genoot hij zeker in
de laatste twee tot drie decennia van zijn leven een uit-
zonderingspositie in het Sövjetsysteem. Hoe deze posi-
tie stap voor stap werd verworven en aan welke span-
ningen, gevaren en onzekerheden hij moet hebben
bloot gestaan zal wel altijd verborgen blijven. Toen ik
hem begin jaren zestig in iCA-verband nader leerde ken
nen, bewoonde hij een smaakvol ingerichte flat in het
universiteitskomplex, waar in het bijzonder zijn fraaie
schilderijen opvielen. Terzijde gestaan door zijn char
mante, uit Georgie afkomstige, echtgenote, toonde hij
zieh hier een voortreffelijk gastheer. Tijdens de ica-
konferentie in Moskou in 1976 werden buitenlandse de-
legatieleiders, de een na de ander, hier onthaald. Ge-
sprekken met Salichtchev waren steeds stimulerend,
waarbij het herhaaldelijk opviel hoe hij en zijn mede-
werkers beter gei'nformeerd waren wat zieh op karto-
grafisch gebied in het buitenland afspeelde dan zijn
gasten over de ontwikkelingen in de Sovjetunie. Hij
kon zieh hierover nogal opwinden. Zo herinner ik mij
hoe hij tijdens het iCA-kongres in Canada (1972) een
spreker (thans hoogleraar!) letterlijk afdroogde toen
deze in zijn betoog over generalisatie de Russische bij-
drage niet voldoende liet uitkomen.
Ook buiten het vakgebied bleef de konversatie met Sa
lichtchev met zijn grote kennis van geschiedenis en kul-
turele verscheidenheid van ons werelddeel steeds onder-
houdend. Bij dreiging van een levensbeschouwelijke
diskussie trok hij zieh terwille van de goede samenwer-
king op vakterrein achter zijn privegordijn terug. Nim
mer heb ik in de jaren van frekwent kontakt bemerkt
dat hij aan reisbeperkingen was onderworpen. Mits tij-
dig aangevraagd bracht Aeroflot hem waar hij wilde er
zodoende kon hij deelnemen aan alle konferenties,
bestuursvergaderingen en symposia waar zijn tegen-
woordigheid als voorzitter was vereist. Na 1976 en
vooral na 1981 zagen we hem veel minder, al bleef het
schriftelijk kontakt voortbestaan. Onder meer werkte
hij nog mee aan recente publikaties, zoals aan deel III
van Taylor's Progress in Contemporary Cartography
(1985) en aan Twenty-five years ICA, waarin hij een
evaluatie van de kartografietijdschriften ter wereld ver-
zorgde. Wij houden Salichtchev in herinnering als een
man met bijzondere kwaliteiten die door zijn visie en
volledige inzet het gezicht heeft bepaald van de naoor-
logse Sovjetrussische kartografie, zijn invloed ver daar-
buiten heeft doen gelden en heeft bijgedragen tot het
aanzien en prestige van de kartografie in de weten-
schappelijke wereld.
Noten
1. Voor de schrijfwijze van de naam Salichtchev is de Franse
transkriptie gevolgd waaraan hij zelf steeds de voorkeur
gaf.
2. Zie: F.J. Ormeling sr, Twenty-five Years ICAEnschede,
1987.
14
KT 1989.X V.l
