Bovendien waren de plaatselijke organisaties van wie
hulp werd ingeroepen allemaal potentiele klanten. De
verkoop werd verder gestimuleerd door de kaarten via
plaatselijke kranten aan de man te brengen. Het grootste
deel van de omzet van de autoroutekaarten kwam echter
van bedrijven die erop inschreven, zoals hotels, benzine-
stations, toeristische bezienswaardigheden en andere
dienstverlenende bedrijven längs de route. In ruil voor
de aankoop via een vertegenwoordiger van Rand
McNally van een voorgeschreven aantal 'Auto Trails'
kaarten (om aan hun klanten uit te delen) werden ze
zowel op de betreffende districtskaart vermeld (figuur 3)
als in het begeleidende boekje. Een hierbij door de verte
genwoordiger in New England, Francis Hurturbis, ge-
bruikt formulier, gedateerd 23 december 1918, geeft de
voorwaarden aan waarop dat gebeurde:
Geachte Heer,
Ik heb U onlangs vergeefs trachten te bereiken, en neem
daarom de vrijheid U schriftelijk op de hoogte te
brengen van het belangrijke project dat door de firma
Rand McNally uit Chicago wordt uitgevoerd. De reden
daarvoor is dat het ook U materiele winst kan opleveren.
Kort gezegd is Rand McNally bezig met het schilderen
van gekleurde markeringen op telefoon- en andere palen
längs 160.000 km autowegen, die lopen van Calais in de
Staat Maine naar Topeka in Kansas en van de Canadese
grens naar de zuidgrens van Virginia, om op die manier
toeristen de weg te wijzen längs deze routes. In samen
hang met deze markering geeft het bedrijf een zeer bij-
zondere kaart uit van deze opvallend aangegeven routes
met een eenvoudige legenda. Meer dan deze legenda en
de gekleurde ring op de palen heeft men niet nodig om de
weg te vinden. Op de kaart uit 1919 vindt men vlakbij
elke stad de naam van het belangrijkste hotel, of het
beste garagebedrijf in rood gedrukt, zodat de toerist
meteen ziet wat voor accomodatie hij in die stad kan
aantreffen. Bijgaande bijlagen zullen U een idee geven
van de stijl en methode die we daarbij gebruiken.
De kosten van een dergelijke vermelding bedragen 25
en daarvoor krijgt U het volgende:
1. Vermelding in rood van Uw hotel op alle kaarten van
District no 6. De oplage zal in 1919 tussen de 100.000 en
500.000 exemplaren liggen.
2. Vermelding op alle lokale kaarten en stadsplatte-
gronden.
3. Vermelding van Uw hotel in drie boekjes met registers
van de belangrijkste hotels en garagebedrijven, en wel in
de boekjes die resp. voor 25, 50 en 150 dollarcent
worden verkocht door boekhandels, krantenkiosken
enz. De totale oplage van deze publikaties is in dit Dis
trict 100.000.
4. 50 gratis exemplaren van de 25 dollarcent editie van A
Guide to the Blazed Trails.
5. Een gratis wandkaart van het District met een waarde
van 5.00.
Met andere woorden, U ontvangt voor 17.00 aan
materiaal voor Uw 25.00, en bovendien een adver-
tentie die in tussen de 100.000 en 500.000 boekjes en
kaarten verschijnt.
Op onze kaart van 1919 hebben we reeds de beste hotels
en garagebedrijven van New England opgenomen, en
daarom zouden we er prijs op stellen om ook de naam
van Uw etablissement op te nemen bij Uw stad, niet
alleen ten voordele van Uzelf maar vooral ook ten
behoeve van de reizigers längs deze route. U kunt zieh
niet permitteren niet op deze kaart vermeld te staan!
Ter ondertekening voeg ik hierbij een opdrachtformu-
lier "I7
Door dergelijke tactieken te gebruiken sloeg Rand
McNally twee vliegen in een klap. Ze verkochten
kaarten, maar ze verbeterden de kaarten tegelijkertijd
doordat ze toeristen op die manier een nuttige lijst van
beschikbare diensten konden verschaffen.
Onder de leiding van FEM. Gousha trachtte de 'Auto
Trails' afdeling ook automobilistenclubs, autoweg-ver-
enigingen, 'state highway departments' en oliebedrijven
als klanten te winnen. In 1923 kwamen kaarten uit die
speciaal voor de Gulf Oil Company waren geprodu-
ceerd, en in 1926 werden ook Texaco, Standard Oil
(Indiana), Continental Oil en Pure Oil bediend, evenals
vele kleinere bedrijven, hetzij met speciaal voor hen ver-
vaardigde kaarten of met bestaande kaarten waarbij op
het omslag de logo's van de bedrijven waren gedrukt.
Brink bleef in deze periode de leiding houden over het
verzamelen van de informatie en het compileren, ont-
werpen en tekenen van de kaarten. In 1922 verklaarde
hij trots dat hij de hoofdstad van elke Staat in de VS had
bezocht om er informatie te verzamelen. Omdat hij als
een expert op het gebied van het nummeren van auto
wegen werd beschouwd, werd hij door de federale over-
heid geraadpleegd toen deze eindelijk plannen ging
maken voor het opzetten van een nationaal systeem van
uniform gebouwde en genummerde autowegen18. Het is
ironisch dat door het aannemen van het nationale auto-
wegennetsysteem in 1926 zowel Rand McNally's 'Auto
Trails' kaarten met hun wegennummers als het systeem
van in kleur gemarkeerde routes achterhaald raakten.
De door Brink uitgegeven nummers concurreerden een
tijdje met de nieuwe federale nummers, maar het was
duidelijk dat dat tot verwarring zou leiden. Maar hoe
dan ook, de firma was op dat moment zijn aandacht al
in toenemende mate aan het verleggen van autokaarten
voor de individuele verkoop naar afzet aan oliebedrijven
die de kaarten gratis aan hun klanten uitdeelden. Boven
dien bracht men vanaf 1924 ook wegenatlassen uit, die
bestonden uit 'Junior Auto Trails' kaarten19. De 'Auto
Trails' kaarten en de 'Blazed Trails' werden geleidelijk
uit het assortiment genomen c.q. afgebouwd. In deze
periode verliet H.M. Gousha ook Rand McNally om een
eigen, naar hem genoemd bedrijf te stichten. Gousha
slaagde er onmiddellijk in om een behoorlijk aandeel
van de wegenkaartenmarkt voor oliebedrijven te ver-
werven, en zijn bedrijf is tot nu toe de belangrijkste
concurrent van Rand McNally op de Amerikaanse
wegenkaartenmarkt gebleven.
KT 1992.XVIII.3
19
