Zij wisten n.L het eerst de beste plekjes in de tenten op te zoeken.
Intussen was les, onze kok, al bezig de traditionele eerstedagspap
te maken, die wij ons na de lange reis best lieten smaken.
's Avonds werd het werk van de komende dagen door prof. Baarda
met ons besproken en kreeg ieder zijn taak toebedeeld. Met een ver
kenningswandeling door de duinen besloten we de eerste dag.
De volgende dagen vlogen snel voorbij.
Een van de moeilijkste taken van de kampcommissie bleek 's och
tends het wekken van de langslapers te zijn. Meestal had dit het
volgende verloop.
Kampcommissielid komt de tent binnen.
„Heren, het is de hoogste tijd".
„Och man, wat doe je midden in de nacht in onze tent", kwam er
dan na enig gebrul ten antwoord. Nadat sommigen met veel tegen
zin hun ogen hadden geopend, bleven er altijd nog mensen bewe
gingloos liggen. Het wekken van deze lieden behoorde tot de ge
vaarlijkste taak van de dag, want na een geknijp in grote tenen kwam
er plotseling een voet in de richting van het kampcommissielid, die
de stoot door snel ontwijken kon ontgaan. De massa bleef dan weer
roerloos liggen. De volgende aanval was op buik en oren gericht.
Dit moest echter snel en met behendigheid geschieden, daar het
logge lichaam zich dan plotseling ophief en om zich heen begon
te slaan. Dit was het moment, waarop het commissielid zich voor
goed uit de tent moest terugtrekken, om niet het laatste beetje
sympathie te verliezen.
Tenslotte bleken tot ieders verbazing de meesten toch nog om
half negen klaar te zijn voor de start. Nadat de staf nog hier en daar
aanwijzingen gegeven had, vertrokken we per fiets in groepen van 2
of 3 naar ons eigen terrein. Dat werkterrein was voor de meesten
ver van het kamp verwijderd, zodat tussen de middag ter plaatse
geluncht werd.
De tweedejaars studenten hadden een gedeelte van de duinen
tachymetrisch op te nemen, om dit later in kaart te brengen ten be
hoeve van het Staatsbosbeheer. De Wild RDS bewees ons hierbij
183
