De heenweg was niet zo erg; het kamp lag op een heuvel van ongeveer
70 meter hoog (alle eerstejaars hebben dit na veel vergelijken van eikaars
meetcijfers „vereffenen" vastgesteld), 's Avonds laat, met wat bier
in het lijf, was het niet mogelijk naar boven te rijden, dus restte slechts te
gaan lopen. Een bepaald café in Eckelrade werd daarna het doel van
velen. Behalve het bier, het voetbalspel en de stuivertjes-gokautomaat
lokten daar de gezusters. Hun vader heeft zich onvergetelijk gemaakt door
een excursie te organiseren naar een bierbrouwerij, waar sommigen te
veel, maar niet genoeg dronken.
De bezoekers van de „Kastanjeboom" kwamen soms niet al te vroeg
thuis en dan vaak nog luidruchtig ook. Eens brachten ze een trommel
slager mee naar het slapende kamp. Bij iedere tent poogde hij een roffel
te slaan; z'n maats zongen daarbij het lied: „Moet er nog slaolie wééé-
ééézen". Na de tiende tent was het doel bereikt: iedereen was wakker.
De nachtbrakers konden dus met een zekere voldoening hun strozak op
zoeken. De volgende morgen vroeg werd een scooter achteruit hun tent
binnen gereden. De motor werd gestart en draaide even voluit. Iedereen
in die tent moest daar wel wakker van worden en deed dat dan ook onder
het uiten van series verontwaardigde verwensingen.
Wie uit het voorafgaande de conclusie zou trekken dat er alleen gefeest
243
