Velen die behalve in
Gronsveld ook in Borger
hebben gewerkt, zullen
daar wellicht met wee
moed teruggedacht heb
ben aan het Limburgse
land. Niet dat het in Bor
ger slechter was, geens
zins, maar het was anders
en velen moesten wennen
aan de nieuwe omgeving:
het café op vijf kilometer
afstand, geen kersen maar
denneappels, geen excur
sie naar de mijnen en
niet naar een bierbrou
werij. Toch trof men ook
in Borger vele traditio
nele gebeurtenissen aan,
zoals de voetbalwedstrijd,
die in 1959 zelfs gewon
nen werd (hier kan men
misschien spreken van Prof- Bruins onthult het bosvarken
een verbroken traditie),
volleyballen tegen de met
houtvester en boswachter versterkte staf, enfin, het is overbodig een vol
ledige opsomming te geven. Ja, het ontbrak de geodeet in Borger bepaald
niet aan luxe: geen stromend water maar wel keurige tafels en ste
vige banken en een droog huis, waar een aantal jonge zwaluwen over de
rand van hun nest nieuwsgierig neerkeken op de zoals altijd voortreffelijke
maaltijden.
Degene die het werken in Borger, ongeacht de hitte of de regen, tot een
genoegen heeft gemaakt, heet Verheul en is boswachter van beroep. Hij
vertelde veel over zijn werk en onthulde daarbij vele geheimen van het
bedrijf dat houtvesterij heet, uiteraard voor zover het geen staatsgehei
men waren. Een excursie langs larix-, eik- en prunus-opstanden stelde
de tweedejaars in staat aan elkaar duidelijk te maken waar een afsluit-
245
