beslissing vaak negatief moeten uitvallen.
Salarissen, vergoedingen, verlof, huisvesting enz. zijn van te
voren te regelen.
Wanneer men echter ter plaatse komt, blijkt dikwijls dat men
volledig andere werkomstandigheden aantreft dan men zich had
voorgesteld en in een geheel andere denkwereld terecht komt.
Men moet een bepaalde persoonlijke instelling hebben om aan
deze moeilijkheden het hoofd te bieden. Men kan er snel op af
knappen, wat ook wel gebeurt.
Tot nu toe heb ik nimmer een overeenkomst aangegaan, welke
de omstandigheden ter plaatse duidelijk dekte.
Zat het niet in de huisvestingsproblemen, water- en lichtreke-
ningen of transport- en ziekteregelingen, dan kwam het wel voor
dat men in twee maanden geen salaris ontving, omdat de schat
kist leeg was. Dan komt natuurlijk meteen de vraag naar voren
hoe men zo iets opvangt.
In alle landen waar ik mocht en kon werken bleek de particuliere
landmeter een belangrijke figuur te zijn, vooral in de gebieden
die een "boom" periode doormaakten. Daar kon men na de offi
ciële werktijd wel een graantje - lees: dollartje - meepikken
door het maken van hoogtelijnenkaarten voor bouwondernemers,
het uitzetten van particuliere terreinen en het functioneren als
chef-surveyor in een "board of arbitration", waarover later nog
meer. Dit vulde een tijdelijke leemte op.
Het moet ook gezegd worden, dat de voorwaarden - vastgelegd
in overeenkomsten en soms pas later vervuld - altijd zijn nage
komen.
Het was wel eens moeilijk, maar daardoor ook wel voldoening
gevend, als het na enige tijd weer recht getrokken werd. Een
beetje doordouwen was dan wel nodig.
Jongere vakgenoten vragen mij wel eens: "Zal ik dit of dat con
tract aangaan?" en ik kan dan alleen zeggen: "Informeer per
soonlijk bij ambassades, consulaten enz." vooral op vaktech
nisch gebied.
Uiteraard zal een overeenkomst, gesloten met een maatschap
pij in het moederland, aantrekkelijk zijn, omdat men bij terug
komst op zoTn maatschappij kan terugvallen.
Bij ontwikkelingshulp heeft men altijd na het beëindigen van zijn
overeenkomst de kans na een bepaalde tijd in een werkloze pe
riode te belanden.
Als de sociale voorzieningen in een land goed tot zeer goed zijn,
zoals in Nederland, zal dit het gaan naar het buitenland ongun
stig beinvloeden: men hoeft dan niet meer zo nodig.
349
