Snellius
niet door de "metaaldetector". De dienstdoende gids was sowieso niet zo blij
met ons: Bastiaan merkte op dat de grotten echt ideaal zouden zijn voor de
opslag van nucleaire wapens, waarop de gids de rest van de groep haastig
geruststelde dat er echt geen wapens opgeslagen waren. "Dat zou u ook zeggen
als er wel wapens zouden liggen!", was de reactie van Bastiaan.
Aan het eind van het weekend aromeurde de bestuursdas zo naar rook dat een
bezoek aan het zwembad, gekleed in zwembroek+bretels das, een prima
afsluiting van het weekend was en sindsdien niet meer weg te denken uit het
bestuursweekend.
De Koog (Texel), december 1 997, harde wind, potvis aangespoeld op Ameland,
de Meermanshits van het weekend: Ik voel me zo verdomd alleen van Danny de
Munck.
Op Texel wordt één weekend per jaar Carnaval gevierd en dat is een week na
Sinterklaas: Oude Sinterklaas genaamd. Toevallig (of was het het lot?) waren we
dat weekend op Texel, en gekleed in ons bestuurspak konden we zo meelopen in
de optocht. De bril van Bastiaan ligt sinds een bezoek aan een kroeg waarschijnlijk
nog ergens op Texel. Gezien zijn verminderde gezichtsvermogen leek het ons
verstandig om Bastiaan sinds die avond in een rolstoel te vervoeren. In de
zeehondencrèche Ecomare mocht hij dan ook overal vooraan gezet worden,
ook bij het zwembad waar de zeehondjes gevoederd werden. En waar wordt
men het meeste nat? Op de eerste rij natuurlijk. Arme Bastiaan; zijn
bestuursgenootjes laten hem alleen in de lift staan, op een zodanig lullige manier
dat hij niet zelf uit de rolstoel kan komen en dat het aan andere mensen te
danken is dat hij niet nog steeds in de lift staat.
Op de foto laat het bestuur hun pas veroverde buit zien, een walvis.
Orono (Maine, USA), februari 1999, 30 graden Fahrenheit, Moose, de
Meermanshits van die week: The Flooch van Everything en Ik voel me zo verdomd
alleen van Danny de Munck.
Na drie jaar bestuursweekendjes in de kou in Nederland te hebben getrotseerd
vonden we het eens tijd om onze winterse ervaringen in het buitenland te
beproeven. Orono (Maine, USA) met echte kou in Fahrenheit en door de reisleider
gegarandeerde sneeuw leek ons de aangewezen plek om wat dagen te vertoeven.
Ook hier sloeg het noodlot toe: te laat op Schiphol dus verplicht in de business
class samen met één of andere half dode en onze reisleider bleek Bastiaan te
zijn. Flierdoor moesten we meteen onze hersenen aan het werk zetten: MIT (foto),
Harvard en Cheers, maar waar blijft die sneeuw?
323
