In memoriam G. Kikkert
Op 1 oktober 1974 is in zijn woonplaats Gorinchem
op 77-jarige leeftijd onverwacht overleden Gerrit
Kikkert, oud-hoofdlandmeter van het kadaster en
gedurende vele jaren hoofd van het bureau van de
landmeetkundige dienst aldaar.
Gerrit Kikkert werd geboren op 19 september
1897 te Den Burg (Texel). Hij bezocht daar de lagere
school en vervolgens de H.B.S. te Alkmaar.
In 1917 slaagde hij voor het eindexamen en daarna
voor het vergelijkend onderzoek voor adspirant-
landmeter van het kadaster. Op 1 januari 1918 werd
hij in Hoorn geplaatst. Na zijn militaire dienstplicht
bij de marine te hebben vervuld volgde hij geduren
de de cursus 1919-1920 de colleges aan de Land
meterscursus te Wageningen. Na een kort verblijf te
Alkmaar nam hij vanaf oktober 1920 deel aan de
detachering voor adspirant-landmeters bij de her
meting van Bilthoven. Op 1 november 1921 werd hij
benoemd tot landmeter van het kadaster met als
standplaats Roermond. Op 1 februari 1924 volgde
zijn overplaatsing naar Gorinchem, de standplaats
die hij nimmer vrijwillig wilde verlaten. Op 1 januari
1935 werd hij hoofd van het bureau aldaar.
Ondanks zijn verzet werd dit bureau op 1 augustus
1960 opgeheven en ondergebracht bij het bureau te
Dordrecht. Kikkert werd hier hoofd tot zijn
pensionering op 1 oktober 1962.
Daarna was hij nog gedurende twee jaren actief als
buitengewoon landmeter van het kadaster.
Kikkert was landmeter met hart en ziel. Hij genoot
van de problemen uit de dagelijkse praktijk, van de
omgang met de agrarische bevolking en de schoon
heid van het gebied waarin hij werkte. Vaak was hij
op de avond van een velddag nog lange tijd op zijn
kantoor bezig met de afwikkeling van lopende
zaken. Hij beschouwde zijn bureau als een bedrijf
waarin een hoge produktie geleverd moest worden.
Zijn verlofdagen beperkte hij dan ook tot een mini
mum. De beloning hiervoor viel hem ten deel in
april 1962, toen hij werd benoemd tot Officier in de
Orde van Oranje-Nassau.
Door zijn deskundigheid genoot hij bij de bewoners
van de Alblasserwaard en Vijf Heerenlanden een
groot vertrouwen, mede dankzij het gezag dat van
zijn persoon uitging.
Doch ook in het openbare leven van Gorinchem was
Kikkert een geziene figuur en verwierf hij zich vele
vrienden.
Zijn warme belangstelling ging vooral uit naar de
jeugd. Niet alleen zijn kinderen hebben hiervan ge
profiteerd, doch ook de jonge medewerkers aan zijn
bureau. Aanvankelijk trad hij hen met een zekere
gestrengheid tegemoet, doch als bleek dat zij de
maatstaven van zijn bureau konden accepteren ver
anderde zijn houding in die van een vriendelijke
hulpvaardigheid en genegenheid.
Kikkert bezat een grote vitaliteit van lichaam en
geest. Tot het eind van zijn loopbaan was zijn snel
heid in het veld groot en dankzij de polsstok werd
deze niet geremd door de brede tochtsloten in het zo
waterrijke gebied.
Nimmer verzuimde hij bezoeken aan de congressen
en studiedagen van onze vereniging.
Op de laatste studiedag bespraken wij nog uitge
breid de problematiek van deze tijd en wederom
kwam ik onder de indruk van zijn ruimdenkende
geest. Ondanks zijn zinspeling: „de carrosserie is
nog best doch de motor wordt minder" kon ik niet
vermoeden dat ik deze markante leermeester voor
het laatst ontmoette.
Op 4 oktober 1974 waren familie en een groot aantal
vrienden en oud-collega's aanwezig in het Cremato
rium „Ockenburgh" te 's Gravenhage waar een
plechtig afscheid werd genomen van Gerrit Kikkert.
Zij die met hem gewerkt hebben zullen dankbaar
blijven voor de stimulans en vriendschap die hij gaf.
Moge dit voor mevrouw Kikkert mede een troost
zijn om het verlies van haar man te kunnen dragen.
A. H. Kooimans
ngt 75
21
