135
gedelimiteerd worden (de departementen die daarop den nadruk
legden zooals: Ain, Hautes et basses Alpes, Aude, Manche1)kwamen
tot een veel ongunstiger resultaat voor een herziening);
3 dat ook herziening van het 1/5 deel tijd en geld kost en
vernieuwing der kaart van oppervlakten als de bedoelde, weinig
geparcelleerde streken veel minder kosten meebrengen dan die van
andere en
4 dat juist die streken veel minder behoefte hebben aan een
grondboek en aan een kadaster met bewijskracht dan de streken,
waar voortdurende wijziging in de indeeling van den grond aan de
orde van den dag is en een ware handel in onroerende goederen
gedreven wordt.
Ook de geflatteerde balans van het comité d'enquête kan de
treurige waarheid niet verbloemen, dat in Frankrijk aan de eischen
gesteld voor zekerheid van den grondeigendom en verhooging van
het grondcrediet slechts kan worden voldaan door nagenoeg geheele
vernieuwing van het kadaster.
Een tweede punt van onderzoek, waarmede het comité d'enquête
werd belast, betrof de wijze waarop de eigendomsgrenzen waren
bepaald, de bezwaren die er uit voortvloeien, het aantal processen
over de grenzen gevoerd.
De strijd over de eigendomsgrens is zoo oud als de eigendom zelf.
In de oudheid trachtte men den grenssteen te beschermen, door
hem te stellen onder den invloed eener geheime macht of godheid.
De plaatsing van den steen ging met godsdienstige plechtigheden
gepaard. De heilige ceremonies die de Hindoes in hoogste oudheid
daarbij gebruikten en op de volken van Indo-Europeeschen stam
overgingen, hebben groote analogie met die door Siculus Flaccus
voor Italië beschreven.
De grenssteen had dikwijls den vorm van een afgodsbeeld en
stelde onder de Romeinen god Terminus voor, die de grens bewaakte.
Omwerping of verplaatsing van dien steen was een verschrikkelijke
heiligschennis waarop een strenge straf volgde. De oude Romeinsche
wet zeide: wie met het ploegijzer den grenssteen aanraakt zal met
Procès-verbaux, fase. 4, p. 99, 285.
