93
waarheid van het gezegde „twee zielen een gedachtede stad
waar men zich een levensgezellin koos, geniet bij enkelen de
voorkeur.
In het opwekken van deernis en medelijden hebben de zieken
hun gelijken niet, in stemgeluid en gebaar, weten zij dat onbe
schrijfelijk iets te leggen, waarvan men zegt: dat het in staat is
steenen harten te vermurwen.
Het kwam reeds voor, dat tengevolge van dien betooverenden
invloed, de autoriteit zoo gevoelig werd, dat de staat de kosten
der verplaatsing voor zijn rekening nam.
Is het doel bereikt, dan hebben de patiënten liefst dat men hen
niet lastig valt met belangstellende vragen omtrent hun toestand.
Spreekt men de meening uit, naar aanleiding van hun optreden,
dat het zoo heel bedenkelijk met die heeren nog niet is, dat
hunne geheele ontheffing van den veldarbeid niet verdedigd kan
worden, dan hoort men daartegenover aanvoeren, dat de wijze van
hun optreden een noodzakelijk gevolg is van hunne ziekte; of
schoon ernstig aangetast, ligt het in hun gestel, zich als gezonde
individuen te gedragen.
Van deze wonderlijke bewijsvoering zal menigeen de logica
ontsnappen.
Wat toch is het geval.
De lijders vertoonen ziekteverschijnselen bij het naderen van
den arbeid, en zijn gezond, zoodra eenig genoegen in het voor
uitzicht is, of tijdens dat zij het genieten.
Merkwaardig, dat zij tot onomstootelijke waarheid wisten te
verheffen, de paradox: uitingen van gezondheid zijn kent eekenen
van ziekte
Aan kantoren waar men overladen is met veldarbeid en tegelij
kertijd worstelt met gebrek aan personeel, is hunne aanwezigheid
meer dan hinderlijk.
Het wil ons toeschijnen dat, wijl de groote stad hen geen ge
nezing brengt, de regeering verplicht is tot het nemen van een
landelijke proef met hare troetelkinderen.
Op gronden van moraliteit bevelen wij aande aanstelling van
rijks-geneeskundigen voor het toezicht op den gezondheidstoestand
en de keuring van alle Staats-ambtenaren.
