149
Had men nu aan het belastingkadaster niet later een taak op
gedragen, waarvoor het oorspronkelijk niet bestemd was en waar
voor het berekend was noch is, dan zouden er geen moeilijkheden
ontstaan zijn. Doch toen eenmaal de kadastrale indeeling van het
land was tot stand gekomen, wilde men van al het werk, dat ten
dienste van den fiscus was verricht, ook partij trekken ter betere
verzekering der rechten van de eigenaars en verdere rechthebbenden
op de in kaart gebrachte grondstukken.
Men schreef voor, dat in alle hypotheekakten en in alle andere
notarieele akten betreffende onroerende goederen de grondstukken
moeten worden aangeduid met de kadastrale kenmerken. Zoo
geschiedt het dan ook sedert bijna drie vierden van een eeuw.
Natuurlijk worden de belanghebbenden, die weten dat hunne
grondstukken in officieele stukken naar de kadastrale kenmerken
worden aangeduid, en dat die kenmerken worden getrokken uit
kaarten welke door landmeters werden opgemaakt, daardoor in de
meening gebracht, dat zij bij twijfel of bij geschil met een buurman
nu ook op die kaarten, of althans door middel van de gegevens
waaruit die kaarten werden samengesteld, de juiste grenzen hunner
grondstukken zien kunnen. Die meening echter faalt, zooals den
lezer uit het vorenstaande wel duidelijk zal zijn geworden, en
zooals den belanghebbenden maar al te spoedig duidelijk wordt,
wanneer zij over de grens een geschil krijgen dat zij niet in der
minne kunnen bijleggen.
In het proces moeten zij dan op alle mogelijke manieren trachten
uit te maken waar de betwiste grens loopt, zonder dat zij daarbij
van de kadastrale kaart mogen of kunnen gebruik maken. Gelukt
hun dat kunststuk niet, en het gelukt in den regel juist bij
kwestieuse grenzen niet, dan komt de rechter, die volgens de
wet verplicht is nog wijzer te wezen dan Salomo, en een grens
moet kunnen vaststellen die de eigenaars niet kunnen aanwijzen
en de landmeters dus ook niet kunnen opmeten, door den drang
der omstandigheden toch weer naar de kadastrale kaart terug en
neemt hij, om aan de zaak een einde te maken en omdat hij het
in elk geval toch ook niet beter weet, de grens op de kadastrale
kaart maar aan als de werkelijke grens. Onder juristen noemt
men dat met een deftig gezicht: een vermoeden; maar in werke
lijkheid heeft het met een vermoeden niets te maken. Niet omdat
de rechter vermoedt, dat de kadastrale grens wel de juiste zal
