35
te vervangen door eene driejaarlijksche, maar, zooals door hem in de
Memorie van Antwoord op het Voorloopig Verslag der Tweede Kamer
over dit hoofdstuk der Staatsbegrooting werd medegedeeld, heeft hij met
het oog op den stand van 's Lands financiën geen vrijheid kunnen vinden
om de daarvoor benoodigde gelden op de begrooting voor het jaar 1910
te brengen.
Pensionneering gemeente-ambte7iaren.
Omtrent de vraag of voor de pensionneering van de gemeente-ambtenaren
al dan niet de BurgerlijkePensioenwet van toepassing behoort te worden
verklaard kan eerst worden beslist nadat de berekeningen die ter voor
bereiding van eene pensioenregeling voor die ambtenaren aan het wiskundig
bureau van het Weduwen- en Weezenfonds voor burgerlijke ambtenaren
worden gemaakt, zullen zijn voltooid.
De voor alle gemeente-ambtenaren te maken regeling zal ook gelden
voor de commissarissen van politie. Geen termen bestaan er, naar de
meening van den ondergeteekende, om voor deze categorie van ambte
naren eene afzonderlijke voorziening te treffen.
Beraadslaging.
De heer van Waterschoot van der Gracht: Mijnheer de Voorzitter!
Er behoort eenige moed toe om het onderwerp, dat ik thans even be
spreken wil, te behandelen, vooral na de rede van den Minister in de
vorige week. De Minister zal toch zeker hetgeen ik ga zeggen als een
bewijs beschouwen van zijn toen geuite vrees, dat de anti-zuinigheidsbacil
ook in deze Kamer welig tiert. Ik wensch namelijk even te spreken over
de wenschelijkheid van verbetering van de traktementen der landmeters.
Ik krijg wel wat meer moed om dit onderwerp te behandelen, omdat
de Minister zoo herhaaldelijk heeft gezegd en zoo herhaaldelijk heeft
verklaard, dat hij zelf de billijkheid eener verbetering van die traktementen
inzag, maar het alleen achterwege liet, omdat hij meende, dat 's lands
schatkist op het oogenblik dit niet toeliet.
Ik kan best begrijpen, dat Zijn Excellentie, die bij al zijn ambtgenoten
te recht zoozeer op zuinigheid aandringt, ook hier het voorbeeld wil geven,
en dat hij daarom, misschien strenger dan hij anders zou doen, ook hier
verbeteringen tegenhoudt die hij zelf erkent, dat eigenlijk aangebracht
moeten worden; maar ik meen, dat Zijn Excellentie hier wel wat al te
ver gaat. Ik hoop met enkele cijfers aan te toonen hoezeer verbetering
hier billijk is; dat het zóó billijk is, dat het een onbillijkheid zou zijn,
hun die nog langer te weigeren, en dat het op die wijze eigenlijk min of
meer een noodzakelijkheid wordt daarin te voorzien, een noodzakelijkheid,
die geen weigeren meer toelaat, tenzij de toestand van 's lands schatkist
