47
De spheer waarbinnen eene magneetstaaf hare werking doet
gevoelen noemen wij het «magnetische veld» van dien magneet;
de «kracht» der magnetische werking is het grootst bij de
polen van de magneetstaaf, doch heeft in elk punt van het mag
netisch veld» eene bepaalde waarde of intensiteit en werkt
daar in eene bepaalde richting n.l. die der magnetische «kracht
lijnen». Deze «krachtlijnen» loopen in het lichaam van de
magneetstaaf van pool tot pool, om dan daarbuiten hun weg in
steeds grooter wordende bogen in omgekeerde richting van pool
tot pool te vervolgen; de krachtlijnen liggen dus het dichtst
bij elkander aan de polen en daar is dus ook de «intensiteit»
het grootst van het «magnetisch veld», terwijl zij zich hoe
langer hoe meer van elkander verwijderen tegen den aequato-
rialen gordel» der magneetstaaf. In dezen «gordel» is dus
de «intensiteit» het «zwakst» en tevens loopen de krachtlijnen
aldaar ongeveer parallel met elkander en met de as van den
magneet, zoodat eene daar geplaatste «naald» bij haar streven
om zich parallel met de krachtlijnen te plaatsen, zich tevens even-
wijdig stelt met de as der magneetstaaf.
Een «magnetisch veld» waarin de krachtlijnen evenwijdig
loopen en waar dus de «intensiteit» overal even groot is, noemen
we een «eenvormig» of «homogeen» veld.
De aarde in hare baan rondgevoerd om de zon, blijft daarbij
als het ware gedompeld in een magnetisch veld, bij wijlen op
hevige wijze gestoord door den overheerschenden invloed van de
laatste en de wijzigingen in dit veld als gevolg van de geweldige
beroeringen, die de verschillende lagen der zon voortdurend van
vorm doen veranderen, planten zich in een 40 a 50 tal uren,
dus met eene snelheid van 900 a 1000 K.M. per secunde
voort naar de aarde, zoodat eene storing van het magnetische
veld der aarde dus optreedt een 40 a 50 tal uren nadat eene
deze storing veroorzakende «Vlekkengroep» den naar de aarde
gekeerden meridiaan van de zon is gepasseerd.
Het bedrag der storingen van de aardmagnetische elementen
kan daarbij tot groote bedragen klimmen en voor de «declinatie»
zelfs eene waarde van meerdere «graden» bereiken, terwijl de
daarbij optredende «tellurische» stroomen het telegraphisch
Tellus aarde.
