7°
der dikte van de sedimentlagen, moet de dragende schol nood
wendig' dieper in het magma wegzinken.
In Noord-Amerika treft ons hetzelfde verschijnsel en wellicht
ook tengevolge van dezelfde oorzaken. De streek noordwaarts
van de groote meren rijst hier voortdurend, daarbij als het ware
draaiende om eene lijn loopende van Astabula in Ohio aan het
Eriemeer noordwestwaarts naar Manistee aan het meer van
Michigan; oude strandlijnen worden in dit nog steeds rijzende
gebied gevonden tot op eene hoogte van 330 Meter.
Zoo rijzen ook in West-In dië onze benedenwindsche eilanden
van de groep der Kleine Antillen: Curasao, Bonaire en Aruba
steeds hooger op uit de wateren der Caraïbische Zee, terwijl
daarentegen onze bovenwindsche eilanden: Saba, St. Eustati.us
en St. Martin voortdurend, ongeveer 1 Meter per eeuw), dalen
en dus bestemd schijnen te zijn om langzaam aan onder den
zeespiegel te verdwijnen, tenzij wellicht ook hier de zoo vaak
in grootte en richting wisselende tectonische krachten de huidige
daling weder in eene rijzing doen verkeeren. Nog is het plateau,
dat St. Martin verbindt met Anguilla en het nietige eilandje
Dogs slechts weinig onder den zeespiegel gezonken, doch spoedig
zullen ook de hoogste toppen der vulkanische resten van den
ouden landrug, die in vroegere perioden hier de verbinding daar-
stelde tüsschen Noord- en Zuid-Amerika, onder de baren ver
zinken. Daarentegen getuigen de op 200 M. hoogte gelegen
strandterrassen op den Hieronimo van de belangrijke mate van
rijzing, die het eiland Cura9ao in den loop der tijden onderging;
de beide oorspronkelijke kernen van dit eiland werden langzaam
aan door quartaire kalken verkit en de grot van Ha to, waarin
vóór de opheffing van de landengte van Panama de wateren
klotsten van den grooten oceaan ligt thans ver binnen de kustlijn.
In de bovenaangehaalde gevallen komt de beweging meer in
hare verticale componente tot uitdrukking, doch Suesz wees er
reeds op, dat, tengevolge van de door de rotatie der aarde op
tredende krachten meridionale bergketenen langzamerhand wel
licht hunne richting zouden moeten wijzigen, terwijl W. H.
Pickering in 1907 in verband met de parallelliteit der kusten
de meening uitsprak, dat Amerika een van het Eur-asiatische
continent los gescheurd en om de breedte van den Atlantischen
Oceaan afgedreven brokstuk zou zijn. Een drietal jaren later
