Een buitenstaander zal, als hij deze woorden hoort, natuurlijk
denken aan een grensproces. Hij zal vragen, hoeveel processen
er zijn en als hij hoort, dat deze maar zeer sporadisch voorkomen,
dan is, voordat hij iets van de kwestie weet, de overtuiging ge
vestigd, dat dit een allerdwaast streven is.
Wat een moeite kost het nu, de zaak recht te zetten en soms
zal het in het geheel niet gelukken, den eersten onjuisten indruk
weer weg te werken.
Hoeveel eenvoudiger zou het geweest zijn, indien de leus was
geweest: de vaste eigendomsgrens of het eigendomskadaster. In
plaats van met het opruimen van misverstanden kon dan dadelijk
begonnen worden met de eenvoudige stelling, dat een eigendoms
kadaster slechts met behulp van eigendomsgrenzen opgebouwd
kan worden.
Die ongelukkige woorden verklaren echter niet het feit, dat
van K. en L. in de laatste 25 jaar zoo weinig kracht is uitgegaan
om het op haar programma staande doel te bereiken. De oorzaak
ligt elders en wel in den opzet van onze Vereeniging. Een ver-
eeniging moet slechts één doel hebben en de onze heeft er twee.
Art. 1 der Statuten noemt
a. het bevorderen der belangen van het Kadaster en het ver
spreiden van kennis van het Kadaster en de landmeetkunde.
b. het bevorderen van de belangen der landmeters van het
Kadaster en der Domeinen in Nederland.
De wegen, die naar het eene en het andere doel voeren, loopen
echter niet parallel.
De belangen, die K. en L. beurtelings behartigen moet, zijn
niet altijd met elkaar in overeenstemming.
Het best kan dit verduidelijkt worden door een Duitsch voor
beeld, het debat in het „Zeitschrift für Vermessungswesen" tusschen
de Kadasterambtenaren Plahn en Rau naar aanleiding van de
uitspraak van het hoogste rechtscollege in Duitschland, waarbij
beslist werd dat de „öffentliche Glaube" van het grondboek zich
ook uitstrekt tot de kadastrale grenzen.
De kwestie was als volgt. De familie A. was reeds jaren
eigenaar van een stuk weiland, dat grensde aan een fabrieks
terrein. Dit weiland had een wat grilligen vorm; er zat een
164
