21
len in de hand om in de behoefte aan goede bouwterreinen te voor
zien. Hiervan getuigen dan ook de grondbedrijven die door ver
schillende gemeenten worden geëxploiteerd. Als bezwaar wordt
hiertegen dikwijls aangevoerd: de groote kapitalen, die door de
Overheid daarin moeten worden gestoken en die aanleiding geven
tot opdrijven van de grondprijzen. Uit de litteratuur blijkt evenwel
voldoende, dat het een illusie is geweest om door stedelijke ruilver
kaveling de bouwterreinprijzen laag te houden en de speculatie uit
te schakelen, wat aan een gemeentelijk grondbedrijf beter zal kun
nen gelukken.
Het wil ons daarom voorkomen, dat het niet noodzakelijk is om
hier te lande de gemoederen warm te maken en een uitgebreide
actie op touw te gaan zetten tot het verkrijgen van wetsvoorschrif
ten voor een stedelijke ruilverkavelingsprocedure.
Ook mag niet worden vergeten, dat afgezien van enkele kleine
publicaties (b.v. M. de Casseres in het Tijdschrift voor Volks-
huisvesting en Stedebouw 1937 en in het boekje van den Brabant-
bantschen Streekplandienst) niet gezegd kan worden, dat in de
kringen ten nauwste met den stedebouw verbonden men zich erg
warm maakt voor deze kwestie, zooals b.v. in Duitschland is ge
schied.
Als we dus afwijzen een vraag om regelingen als de Lex Adic-
kes ook voor Nederland in te voeren, zijn we o.i. in volkomen
overeenstemming met de denkbeelden van hen, die als de autori
teiten in den stedebouw kunnen gelden.
Zooals bekend, is juist vóór de oorlogsdagen verschenen het
rapport van de Staatscommissie (K.B. 16 Februari 1938 no. 25),
die tot taak had onze Woningwet 1901, welke tallooze verande
ringen en bijvoegingen heeft ondergaan (o.a. belangrijke in 1921
en 1931aan een nauwgezet onderzoek te onderwerpen en voorstel
len te doen om het geheel te verbeteren. Zij bood een rapport aan
met een ontwerp voor een geheel nieuwe Woningwet van 253 ar
tikelen (26 April 1940).
In het Tijdschrift voor Volkshuisvesting en Stedebouw (1940/
no. 9) geeft Mr. P. W. A. Immink over de hoofdzaken van dit ont
werp een bespreking. Hij wijst daarbij vooral op het feit, dat de
Staatscommissie zich heeft gesteld op het zgn „voorrangsbeginsel
voor den stedebouw", waarmede wordt bedoeld, dat naar de denk
beelden belichaamd in het nieuwe ontwerp, iemand op zijn grond
