129
La Fotograf ia aérea y el Catastro parcelario de Tucuman. (De
Luchtfotografie en het Kadaster van Tucuman.) Lezing van Ing.
Julio Herrera, onder de auspiciën van het Topografisch en Geode
tisch Instituut van de Nationale Universiteit van Tucuman (Argen
tinië), 7 blz., 22 X 33 cm, November 1949.
Spreker heeft zich blijkbaar tot taak gesteld, een inzake luchtkaarte-
ring niet geheel deskundig gehoor in te lichten over een economisch
succes, dat behaald werd door toepassing van de luchtfotografie. Daar
het een interessante proefneming betreft een fotogrammetrische
vernieuwing van niet-bijgehouden in 1918 opgemaakte kadastrale plans
geven wij Ing. Herrera gaarne de verzekering, dat de vaklieden zich
ongetwijfeld voor meer uitvoerige technische details zullen interesseren.
Spreker vraagt zich eerst af, of een technisch volmaakt kadaster op
geodetische grondslag, op economische wijze uitvoerbaar zou zijn in
uitgestrekte gebieden met een verdeling van de eigendom in grote per
celen. Hij concludeert dat voor Tucuman een eenvoudiger methode,
zich aanpassend aan dadelijke noden en plaatselijke omstandigheden
te verkiezen is. Evenwel met het voorbehoud, dat het verrichte werk
te gelegener tijd bruikbaar is voor een vernieuwing ten behoeve van
een technisch volmaakt kadaster. Natuurlijk koos men voor de oplos
sing van het probleem de luchtfotografie.
De kadastrale opneming van de landbouwprovincie Tucuman kwam
in 1918 gereed, met behulp van grafisch vereffende tachymetrische
polygoontrekken, die grotendeels langs de perceelsgrenzen (vnl. rivie
ren, heuveltoppen, wegen, enz.) lopen. Jammer genoeg is dit enorme,
voor tijd en doel voldoende, werk nooit bijgehouden en in de verlopen
dertig jaren heeft de eigendomsbegrenzing zich grondig gewijzigd, ter
wijl tal van wegen e.d. werden aangelegd.
Als meetkundige grondslag van het nieuwe kadaster bezigde men het
landmeetkundig geraamte van het oude plan- en kaartmateriaal, herleid
op schaal 110000. Op het spoorweg- en wegennet voerde men een
luchttriangulatie uit, met behulp van de autograaf, waardoor een vol
doend dicht net van paspunten werd verkregen voor de verwerking
van de luchtfoto's. De fotoplans gaven een sprekend en natuurgetrouw
beeld van het terrein, dat duidelijk alle veranderingen deed uitkomen
in bestemming en parcellering, bijv. tengevolge van ontginning en ver
kaveling.
Dank zij een vernuftig organisatie-systeem, waarin de interlocale
telefoon een belangrijke taak vervulde, slaagde men erin het terrein-
werk tot het uiterste te beperken, d.w.z. men verving het door thuis
werk. Daardoor werd de tijdsduur voor identificatie der percelen, de
bepaling van de cultuurtoestand en de eigenaren tot een minimum ge
reduceerd.
Ook de herwaardering, de classificatie en taxatie der gronden
(savannen, bossen, boomgaarden, plantages, zout- en steengroeven e.d.)
verliep niet alleen vlug en goed, doch er kon duidelijk aangetoond
worden, dat de fotografische contrasten een interpretatie van onder
verdelingen, bijv. in de kwaliteiten van weidegronden, mogelijk
maakten.
