30
noods door middel van de sterke arm in het bezit van een perceel te
stellen (art. 86).
Namens de Procureur-Generaal bij de Hoge Raad was door de
Advocaat-Generaal Prof. Langemeijer in het belang der wet voorzie
ning in cassatie gevraagd van een beschikking van de Rechter-Com-
missaris bij de Rechtbank te Assen, op 19 December 1952 gegeven op
het verzoekschrift van een in het plan van ruilverkaveling genoemde
pachter, om in het bezit te worden gesteld van de hem in pacht toege
wezen kavel. Tegen een dergelijke beschikking staat geen gewoon
rechtsmiddel open, vandaar deze cassatie-aanvrage in het belang der
wet.
De Advocaat-Generaal betoogt dat in het verloop van de betrokken
ruilverkavelingsprocedure de ruilverkavelingswet tweemaal verkeerd is
toegepast en komt met twee middelen van cassatie, om die aan het
oordeel van de Hoge Raad te onderwerpen.
Een in de ruilverkaveling vallende pachtovereenkomst was op grond
van art. 19 „geregeld" in die zin, dat aan een pachter grond van een
andere verpachter was aangewezen. Tegen het plan van ruilverkaveling
was niet geopponeerd, zodat dit krachtens de wet was komen vast te
staan, maar de nieuwe verpachter weigerde de pachter op de grond toe
te laten, waarop de R.C. zijn bevelschrift gaf.
Prof. Langemeijer was van mening, dat in de eerste plaats art. 19
verkeerd was toegepast, dat het „regelen" van het recht van pacht, niet
zover kon gaan dat aan een pachter een andere verpachter kon worden
aangewezen. Volgens hem was hier geen pachtverhouding ontstaan, ook
al waren er dan te juister tijd geen bezwaren ingebracht en dus steunde
het bevel van de R.C. niet op de wet.
Zijn eerste middel stelt dan ook dat geschonden, althans Verkeerd
toegepast zijn: art. 1356 B.W., art. 1. Pachtbesluit en art. 19 van de
R.v.k. wet. De twee eerste artikelen omdat hij meent, dat hier geen
„overeenkomst" is tot stand gekomen, het laatste omdat dit niet zo
mag gorden toegepast, dat een pachtverhouding die niet bestond in het
leven zou worden geroepen.
De Hoge Raad is het met dit laatste argument eens, want als de
wetgever bedoeld had aan art. 19 die wijdere strekking te geven, zou
er wel een meer uitgewerkte regeling zijn getroffen, zoals nu in het
ontwerp-wet van 1951 wordt voorgesteld. Echter, zegt de H.R., daarom
is dit gedeelte van de ruilverkavelingsakte niet zonder rechtskracht.
Immers deze akte is opgemaakt overeenkomstig het plan van r.v.k., dat
met inachtneming van de artt. 74 tot en met 80 van de wet is vastge
steld. Mitsdien hebben de belanghebbenden (ook dus de betrokken
pachter en verpachter) gelegenheid gehad hun bezwaren in te brengen
en daaromtrent een uitspraak van de rechter uit te lokken. Daarvan is
echter ten aanzien van dit onderdeel geen gebruik gemaakt, zodat onder
die omstandigheden de acte ook op dit, zij het in strijd met art. 19 der
wet aldus vastgestelde, onderdeel rechtsgeldig moet worden geacht en
dus dit middel niet tot cassatie kan leiden.
Prof. Langemeijer, veronderstellende, dat wellicht de Hoge Raad
