24
Een vraag blijft over, doch een raadsel wordt opgelost
tientallen jaren later weer zou moeten aanpakken, omdat sanering dan
misschien wel mogelijk is.
Ir. M. H. WARNERS,
Hoofdlandmeter van het kadaster, Arnhem:
Mr. Jonas heeft in dit tijdschrift (jaargang 1955, blz. 116 e.v.)
nogmaals enige beschouwingen gegeven over het verloop van een
proces, waarbij de betekenis van de lijst van rechthebbenden als be
doeld in artikel 46 der Ruilverkavelingswet 1938 aan het oordeel van
de Hoge Raad werd onderworpen.
Als een van de kernpunten van het betoog wordt gesteld, dat in het
ondeihavige geval eiser voor de Rechtbank zijn eigendomsrecht op
de litigieuze strook mag gaan bewijzen. De schrijver stelt de vraag wat
nu het gevolg zal zijn als hij zijn recht erkend ziet, vóórdat de akte
van ruilverkaveling van het blok is overgeschreven.
Als^ landmeter-deskundige voor de verkaveling „Maas en Waal
West heb ik uiteraard het proces met veel belangstelling gevolgd en
mij ook deze mogelijkheid voor ogen gesteld. Van Elk zou er m.i.
zeker in slagen dit bewijs te leveren. Hij woont reeds zeer lang ter
plaatse en had zich van bejaarde getuigen voorzien, die hem in zijn
bewijsvoering wilden steunen. Broekman was kortgeleden ter plaatse
komen wonen en zou met het tegenbewijs grote moeite hebben. Een
rechterlijke uitspraak zou dus de gevolgen kunnen hebben, die de heer
Jonas in zijn betoog op blz. 118 aangeeft. Hierbij wordt echter één
ding over het hoofd gezien.
Er wordt m.i. door het bewijs van verjaring slechts een uitspraak
verkregen over het eigendomsrecht dat gedurende een bepaalde periode
uitgeoefend zal kunnen worden, daar alle rechterlijke instanties het
er over eens zijn, dat het recht in elk geval zal vervallen bij de over
schrijving van de akte van ruilverkaveling. Zelfs wanneer dit in het
vonnis niet uitdrukkelijk zou worden bepaald (een punt waar de
advocaat voor Broekman zeker in zijn verweer de aandacht op zou
vestigen) zou een wijziging in de kadastrale administratie slechts tij
delijk genot voor eiser brengen. Dat eiser toch dit bewijs geleverd
zou willen zien voor een kortstondig gebruik van de dam had echter
een heel andere reden. Er was een vrij groot bedrag als schadever
goeding geëist voor het feit, dat bomen waren gerooid en overlast
was veroorzaakt.
Tenslotte wordt aan het eind van schrijvers betoog de oplossing van
een raadsel gevraagd, daar hem niet duidelijk is, waarom in dit geval
en op dit tijdstip de landmeter grenspalen kwam stellen. Hiervoor is
een toelichting op zijn plaats, die tevens opheldering geeft over het
ontstaan van het proces.
Het is voor mij begrijpelijk, dat partijen de afwijking tussen de
kaart en het terrein niet hebben gezien. Van Elk was echter door de
