297
waarin de satelliet zich beweegt, een precessiebeweging ten opzichte
van het equatorvlak van de aarde, waardoor de snijpunten van
beide vlakken (de knopen) een teruglopende beweging langs de
equator vertonen, en uit deze precessiebeweging kan men conclusies
trekken omtrent de afplatting van de aarde. Onder de afplatting
C—A
moet men hier verstaan de coëfficiënt die wel de „mechanische
Ma2
afplatting" wordt genoemd, waarin C het traagheidsmoment t.o.v.
de rotatie-as van de aarde voorstelt en A het traagheidsmoment
t.o.v. een as in het equatorvlak, terwijl M de totale aardmassa en
a de halve lange as van de ellipsoïde is. Deze coëfficiënt is verwerkt
in de vergelijking van het equipotentiaalvlak van de normaalaarde
en van de bijbehorende vergelijking voor de normaal-zwaartekracht,
gebruikt om Ag, de zwaartekrachtsanomalie voor toepassing
van de vergelijking van Stokes te bepalen en staat op deze manier
in nauw verband met de afplatting van het equipotentiaalvlak
van de normaalaarde.
Uit satellietwaarnemingen, tot nu toe verricht, vonden King-
C—A
Hele en Merson voor deze grootheid 2 uit
Sputnik 2 (1957) 1081,83 X io"6
Vanguard 1 (1958) 1083,78 X 10"6
Explorer 4 (1958) 1082,83 X 10"6.
De waarden, die voor deze grootheid uit de maanbeweging zijn
gevonden, vertonen een veel grotere spreiding en zijn aangegeven
in het navolgende lijstje met de corresponderende afplatting a
van het equipotentiaalvlak van de normaalaarde.
P. A. Hanssen (1865) 1070 X 10 6 1/299,95
P. A. Hanssen (1865) 1103 x io~8 1/295,56
F. R. Helmert (1884) 1086,5 X io"6 1/297,74
Hill en Brown (1884, 1914) 1105 X 10 6 1/295,30
K. Jung (1956?) 1106 X io"6 1/295,17.
Met de afplatting van de internationale ellipsoïde berekend, dus
met 1/297, vinden we voor deze grootheid een waarde van
1092,1 X io~6.
C—A
Uit bovenstaande gegevens zien we dat de grootheid
uit satellieten met veel geringer spreiding is te bepalen dan uit de
maanbeweging, terwijl een waarde voor de inverse van de afplatting
van ruim 298 hieruit is af te leiden.
