353
scheiding of grensvaststelling, had, zoals Mr Goudeket opmerkte,
beter verwerkt kunnen worden in art. 678 B.W. Volgens dit laatste
artikel kan iedere eigenaar zijn nabuur noodzaken, hun aan elkaar
grenzende eigendommen af te scheiden. Indien het verband tussen
beide artikelen goed geregeld was, zou een afscheidingsprocedure
gecombineerd kunnen worden met een gedwongen grensregeling (88).
Het is typerend voor de privaatrechtelijke sfeer waarin de
Staatscommissie de oplossing van het kadastrale vraagstuk zocht,
dat in het geheel niet geregeld werd op welke wijze, door welke
functionaris en met welke beroepsinstantie een besluit tot stand
zou komen om een gebied onder toepassing van de wet op de
grensregeling te hermeten. Gezien de rechtsgevolgen ook zonder
medewerking van de eigenaren zou de grens vast komen te staan
had mijns inziens de bevoegdheid tot het nemen van dit besluit
in de wet geregeld moeten zijn. In de in 1947 ontworpen Hermetings-
wet is dit, in navolging van de Ruilverkavelingswet, wel geregeld.
Mr. Witvliet wees er in 1954 op, dat de kadastrale materie meer
in het administratief recht dan in het privaatrecht thuis behoort
(89. 44)-
Op grenzen, waarvan de plaats uit de bepalingen van het Burger
lijk Wetboek voortvloeit zoals bij aanwas, afslag, overstuiving,
gemene muur, gevallen van natrekking zou de Wet op de Grens
regeling uiteraard niet van toepassing zijn. Maar ook op grenzen in
mijngebieden met grondverschuivingen zou naar mijn mening de
toepassing van deze wet tot moeilijkheden aanleiding kunnen geven.
Een praktisch bezwaar tegen de geïsoleerde grensregeling zou mijns
inziens gelegen zijn in de verschillende juridische waarde van bij
elkaar gelegen grenzen.
Afgezien van deze opmerkingen kan de Wet op de Grensregeling
beschouwd worden als een waardig sluitstuk op de grote visie, die
Boer in zijn artikel in De Economist van 1881 ontwikkelde. Het had
de basis kunnen leggen voor een bewijskrachtig kadaster. Hoewel
dit in zichzelf een goed sluitend systeem vormde, kan men met
Prof. De Haan de bruikbaarheid ervan, gezien ons burgerlijk
recht, ernstig in twijfel trekken (44).
In december 1915 kreeg Boer, op eigen verzoek, van de Minister
van Financiën Treub opdracht, het wetsontwerp aan de praktijk
te toetsen. De proefhermeting van Dieren die hiervan het gevolg
was viel, althans volgens de rapporten, gunstig uit. Nadat op voor
stel van Boer enkele wijzigingen in het wetsontwerp waren aan
gebracht, werd dit door de Minister van Financiën aan zijn ambt
genoot van Justitie aangeboden. Dit was nodig, omdat het ontwerp
niet een regeling van fiscaal recht, maar van privaatrecht bevatte.
In 1921 bleek, dat de Minister van Justitie het wetsontwerp niet
bij de Kamers der Staten-Generaal wilde indienen (90).
Toen deze wet uitbleef, hebben verschillende landmeters nog
enige tijd getracht, de aanwijzing althans door middel van een
niet-officieel proces-verbaal tussen partijen enigszins vast te leggen.
