144
a. de grens van den meetbrief hoeft niet altijd de eigen-
•domsgrens te zijn. De bepaling, dat de meetbriefgrens ge
acht wordt te zijn de eigendomsgrens, zelfs behoudens
tegenbewijsontbreekt. De verjaring, welke door het Ka
daster niet ambtshalve kan worden toegepast, is hier ook
een groote spelbreker.
b. de uitzetting van de meetbriefgrens is niet altijd mo
gelijk.
c. al zijn de meetbrieven uitzetbaar, dan is het nog niet
altijd zeker, dat aansluitende meetbrieven de gemeenschap
pelijke grens een-eenduidig bepalen. Het is mogelijk, dat de
meetbriefperceelen voor een gedeelte over elkaar heenval-
len of elkaar niet raken.
In al die gevallen kan een akte van dading de'oplossing
zijn.
In Holland is men tot de conclusie gekomen, dat een der
gelijke akte, bepalingen omtrent eigendom bevattende, be
hoort te worden gepubliceerd. Waar in Indië de bepalingen
inzake het publiceeren van akten, zakelijke rechten betref
fende, nog scherper zijn geredigeerd dan in Holland, zal een
dergelijke overeenkomst hier te lande evengoed overge
schreven dienen te worden.
Art. 1 der Overschrijvingsordonnantie schrijft voor, dat
de bewijzen van eigendom en overgang van vaste goederen
op poene van nulliteit moeten worden verleden voor den
Overschrijvings-ambtenaar.
Grensregeling met overeenkomst van dading is een daad
van eigendom.
Het ligt dan ook in de lijn van de Overschrijvingsordon
nantie, dat de bewijzen van die daad (de akte) worden ver
leden voor den Overschrijvingsambtenaar.
De methode van enkele Kadasterkantoren om een akte van
dading te doen opmaken, waarvan partijen ieder een exem
plaar ontvangen en waarvan het derde exemplaar op hec
Kadasterkantoor wordt bewaard (b.v. gehecht aan het niet
voor het publiek bestemde veldwerk) lijkt me minder juist.
