x''
18
Wanneer bovenstaande methode toegepast wordt voor de be
paling van de omzwaaiing van een enkele trek, tusschen twee
vaste punten, komt men op bekend terrein.
w berekend bekend coörd.
verschil.
X
wy
Y
-X
Y
-Y2
-Xwy Ywa
X- -f Y2
De rij nullen is weggelaten.
de gebruikelijke formule voor de omzwaaiing.
Wordt er aangesloten van het vaste punt 1 naar 2, en van 2
naar 3, zonder, of met een kleine gemeenschappelijke trek, dan
kan op dezelfde wijze afgeleid worden:
2 2 p: gewicht van de eerste aansluiting
p.f.s. P.i-.s Ps tweede n
SL en So afstanden der begin- en
eindpunten der trekken V (X2 Y2)
p S p s
Pj en <p2 de omzwaaiingen der trekken afzonderlijk.
Deze formule blijkt geheel overeen te stemmen met de gebrui
kelijke, waarbij voor <p het gemiddelde van de beide omzwaai
ingen aangehouden wordt met inachtname der gewichten
(L gemeten lengte der trek) zoodat p
De gebruikelijke
gewichtsaanname van de omzwaaiing blijkt dus te berusten op
de gewichtsaanname der lengtemeting gelijk aan de reciproke
lengte. Bij een nauwkeurige vereffening zou er dus aanleiding toe
bestaan om te vervangen door S2 X het gewicht uit de
L
toleranstabel.
In het bovenstaand voorbeeld blijkt ook nog, dat de aansluiting
van 1 naar 3 (over 2) overbodig is. Vaak wordt de vergissing
gemaakt om deze met de beide andere te middelen.
WX
- Wy
-WX
"XW y
X
2 2 2
2 2
11 2 2
