168
schikken, heeft het probleem meer actualiteit gekregen. Behalve de
in kadastrale kringen bestaande twijfel, waren ook de stemmen, die
uit het publiek oprezen en in vele gevallen getuigden van een overi
gens zeer verklaarbaar gebrek aan inzicht omtrent alles wat betrekking-
heeft op grensverzekering 1), voor mij een gereede aanleiding om
het geheele vraagstuk eens nader onder de oogen te zien.
Ter verkrijging van een duidelijk inzicht zal allereerst worden
nagegaan wat in de loop der jaren in Nederlandsch-lndië op het gebied
van grensverzekering werd bereikt, waarna we een overzicht zullen
geven van de betreffende voorschriften in andere landen om tenslotte
na te gaan in hoeverre de bestaande bepalingen wijziging behoeven.
II. De geschiedenis der grensverzekering
in Nederlandsch-lndië.
Indië is een koloniaal land en het mag als vanzelfsprekend wor
den aangenomen dat de kolonisten, die zich hier vestigden in een
voor hen volkomen vreemde, zelfs vijandige omgeving, er op uit waren
de grenzen hunner gronden zooveel mogelijk te beveiligen. Het ver
langen naar een duidelijke afscheiding van zijn bezit van de omgeving-
uitte zich hier bij den uitheemschen eigenaar sterker dan in zijn eigen
land, waar de overlevering in niet geringe mate bijdraagt tot grens-
beveiliging. In Indië waar men telkens met nieuwe grenzen te maken
had, moest hij wel naar middelen omzien om zich t.a.v. den grond
eenige zekerheid te verschaffen en bij gebrek aan andere middelen
zal de aanduiding van de grens ter plaatse, dus door merkteekens,
van welken aard zij dan ook waren, wel de meest voor de hand lig
gende verzekering zijn geweest.
Van oudsher hebben hier te lande kaarten bestaan van de indi-
vidueele bezittingen, doch deze schetsteekeningen konden, voorzoover
de grenzen niet door rivieren e.d. waren aangeduid, weinig of geen
zekerheid bieden omtrent het juiste verloop der grenzen. Daarom zal
naast de grafische verzekering, het reeds in de grijze oudheid bekende
middel van afpaling wel een belangrijk aandeel gehad hebben bij de
belangenbeveiliging der eigenaren.
Hoewel we het woord „limietsteen" reeds aantreffen in oude
resoluties, is het voor zoover is na te gaan voor 1837 in de wetgeving
dezer landen nooit gebruikt in den zin van steen dienende tot aan
3) Vgl. de door een gewezen Volksraadlid gestelde vragen naar aanleiding
van mijn radiocauserie in dit Tijdschrift.
